یاد بگذشته به دل ماند و دریغ......

یاد بگذشته به دل ماند و دریغ

نیست یاری که مرا یاد کند

دیده ام خیره به ره ماند و نداد

نامه ای تا دل من شاد کند

خود ندانم چه خطایی کردم

که زمن رشته ی الفت بگسست

در دلش جایی اگر بود مرا

پس چرا دیده ز دیدارم بست؟

هر کجا مینگرم باز هم اوست

که به چشمان ترم خیره شده

درد عشقست که با حسرت و سوز

بر دل پر شررم چیره شده

گفتم از دیده چو دورش سازم

بیگمان زودتر از دل برود

مرگ باید که مرا دریابد

ورنه دردیست که مشکل برود!

تا لبی بر لب من میلغزد

میکشم آه ، که کاش این او بود

کاش این لب که مرا میبوسد

لب سوزنده آن بدخو بود...