می خندم اما خنده هام ، نشونه ای از غممه

نگاه کنی ،خوب می بینی ، پنجه ی غم رو تنمه

بغض چشام همنفس ، خنده های رو لبمه

این خنده ها کنایه ای ، به خنجر تو قلبمه

نگو بخند ، وقتی که غم ، تو گرمی هر نفسه

خوب می دونی که خنده هام ، میله های این قفسه

دیگه نخوا  پنهون کنم ، دردی که توی دلمه

عمری به غم خندیدمو ، این روزگار حاصلمه

بجای این حرفای خوش ، بذار بشم مهمون تو

همنفس بغض صدات ، با چشمای گریون تو

بسه دیگه نگو بخند ، بذار که بغضو بشکنم

می خوام نقاب خنده رو از روی صورت بکنم

شاید که اشکام بشورن ، غمی که توی دلمه

مرحمی شه به زخمی که ، عمریه روی تنم