ای کاش باز هم شقایق بود آن شقایقی که من وشما بدنبالش هستیم .

شاید زندگی بی رنگ باشد اما چه زیبا رنگ احساس را نمایان ساخته است .
اگر زندگی اسیری است پر از آزادی است ، به قول سهراب :
« زندگی خالی نیست ، مهربانی هست ، سیب هست ، ایمان هست ، آری ،
تا شقایق هست زندگی باید کرد . »
ما باید باغبانان شقایق باشیم نه انسانهایی که شقایق هایشان پژمرده است و
دل خود را به ریشه ای سست خوش کرده اند .
ما انسان هستیم و انسان قادر است با نیروی عشق زاده محبت باشد . ما انسان
هستیم و تمام آسمانها و زمین زادگاه ما است ، جای ما در دلها است.
مهم نیست که تاریخ تولد و یا مرگ ما چه باشد ، بلکه آنچه اهمیت دارد این است
که ما که هستیم ؟!

شما چی فکر میکنید؟