برسان باده که غم روی نمود ای ساقی
این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی
حالیا عکس دل ماست در آ‌‌ئینه جام
تا چه رنگ آورد این چرخ کبود ای ساقی
دیدی آن یار که بستم صد امید در او
چون به خون دل ما دست گشود ای ساقی
تشنه خون زمین است فلک وین مه نو
کهنه داسی است که بس تشنه درود ای ساقی
بس که شستیم بخوناب جگر جامه جان
نه ازو تار بجا ماند ونه پود ای ساقی
حق به دست دل من بود که در معبد عشق
سر به غیر تو نیاورد فرود ای ساقی
در فروبند که چون سایه در این خلوت غم
با کسم نیست سر گفت و شنود ای ساقی
                                                              ه. ا. سایه